ผมมีภาวะซึมเศร้าติดตัวมาหลายปีแล้วโดยในปีที่มีอาการมากก็จะต้องพบแพทย์พร้อมกินยาทุกวัน...แต่ระยะหลังๆ ก็ดีขึ้นมากโดยเฉพาะได้มาอยู่ที่ไร่อิ่มสุข...จิตใจแจ่มใสทุกวันทีเดียว
แต่พอมาเกิดภาวะเส้นเลือดในสมองแตกแล้วส่งผลให้ร่างกายซีกขวาชาและอ่อนแรงแล้ว...ไอ้เจ้าตัวร้าย "ภาวะซึมเศร้า" ก็ใช้จังหวะโอกาสเหมาะเข้าโจมตีทันที...แต่จิตใจที่ยังมีพลังสมาธิและพลังใจจากพ่อ, พี่ๆ, ภรรยาสุดที่รัก, ลูก, ยายและน้องส้มที่มาดูแลในช่วงที่อยู่โรงพยาบาลก็สามารถเอาตัวรอดมาได้...แต่พอหลังจากสัปดาห์ที่สองก็เจอดี...โดนภาวะซึมเศร้าแทรกซึมเข้ามาได้บางแล้วแต่ก็ด้วยการนั่งสมาธิควบคู่กับการทำกายภาพบำบัดก็ช่วยเป็นเกราะป้องกันได้
วันสุดท้ายที่ภาวะซึมเศร้าพ่ายท่าให้กับสมาธิภาวนาอย่างราบคาบก็มาถึง...เมื่อภาวะซึมเศร้าเข้าครอบงำจิตใจได้ตั้งแต่ตอนเช้า...สภาวะจิตเศร้าหมอง...ใจก็ครุ่นคิดแต่เรื่องแย่ๆ ตลอดทั้งวัน...แต่ช่วงหัวค่ำต้องนั่งสมาธิพร้อมทำกายภาพมาช่วยไว้ทัน...คราวนี้ในขณะที่ทำสมาธิ...จิตก็หยิบภาวะซึมเศร้ามาพิจารณา...เมื่อจิตรู้แจ้งแล้วก็ปรากฏว่า...ในสภาวะที่จิตเศร้าหมองอยู่นั้นก็คลายจางหายไป...
ทุกวันนี้ก็มีแต่จิตใจที่แจ่มใสเสมอ...มุ่งมั่นที่จะบำบัดร่างกายให้ฟื้นแข็งแรงขึ้นมา...แล้วก็ทำงานเท่าที่จะทำได้ด้วยความสุข...เพราะงานหนักๆ ภรรยาสุดที่รักรับเหมาทำอยู่คนเดียว...อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น