เย็นวันแรกที่นอนอยู่โรงพยาบาล...ก็แปลกใจและดีใจสุดๆ ที่เห็นพ่อ, พี่ต้อย, ซ้อยวน และพี่ตุ๊กได้เดินมาหาถึงเตียง...ยังเป็นความรู้สึกที่ประทับใจมาก...บ่ายวันที่สองก็ยังดีใจที่พ่อ, เป้, กอลฟ์ และเจแปนได้มาเยี่ยม...พ่อก็ได้มาลูบแขนลูบขาด้วยความเป็นห่วงพร้อมได้ถามว่า...แขนขารู้สึกมั๊ย...ผมรู้สึกได้ถึงความรักของพ่อ
...บ่ายวันที่สาม...ก็ยังได้เห็นหน้าพ่ออีกครั้งที่มาพร้อมกับพี่ติ่งและอานีก...นึกรู้สึกเป็นห่วงว่าพ่อจะเหนื่อยจากการเดินทาง...แต่พอเห็นแววตาพ่อที่ยังคงมาลูบแขนขาลูกด้วยความห่วงใย...ก็ยิ่งเป็นพลังให้ลูกคนนี้ต้องต่อสู้จากโรคร้ายคราวนี้ให้ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น