เช้าวันนี้หลังจากที่ได้วิ่งบนพื้นคอนกรีตที่ระเบียงหน้าบ้านสักสิบนาทีแล้วก็ได้ทดลองวิ่งบนถนนดินที่ไร่ที่มีระยะทางไกลมากขึ้นแถมสภาพพื้นดินที่ไม่เรียบก็ทำให้ต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น...อีกทั้งการได้สวมถุงเท้าพร้อมรองเท้าวิ่งก็เพิ่มภาระการรับรู้ของเท้าที่มีอาการชาอยู่...แต่ก็ถือว่า
“ทำได้ดี” สำหรับวันแรก...สามารถรับรู้และควบคุมเท้าในพื้นผิวที่แตกต่างกันจนทำให้มั่นใจในการวิ่งมากขึ้น...
นอกเหนือจากนี้ก็ได้ทำงานที่ใช้แรงเพิ่มขึ้นกว่าทุกวันคือ
การย้ายกรงหมาจากโรงเรือน กรงหมาที่ถูกเชื่อมติดกับโครงเหล็กเพื่อกั้นเป็นคอกหมาที่โรงเรือน
ทำให้ต้องใช้ค้อน ใช้เลื่อย แถมด้วยปัญญาที่ค่อยๆ
ทำให้เหล็กที่เชื่อมกันอยู่แยกออกจากกันเพื่อให้เหลือแต่กรงหมา แถมด้วยการยก
การย้ายข้าวของต่างๆ ก็ทำเองเพียงลำพังคนเดียว ยกเว้นกรงหมา ที่ต้องขอแรงเพื่อนบ้านที่ใจดีมาช่วยยกจากโรงเรือนมาไว้ที่หน้าระเบียงบ้าน
ทำให้เหล่าหมาต่างดีใจที่ได้นอนในบ้านที่เคยนอนอีกครั้ง
ด้วยระยะเวลาเพียง 63 วัน...ที่ร่างกายฟื้นฟูกลับคืนมาได้ถึงเพียงนี้ก็น่าพึงพอใจแล้ว...ที่สำคัญคือการทำให้พ่อที่เป็นห่วงผมเป็นกังวลว่าผมจะสามารถทำงานที่ไร่ได้อย่างไร...ก็สามารถทำให้พ่อคลายความกังวลได้ด้วยพ่อได้เห็นผมสามารถยกของขึ้นรถของพี่ชายได้ในระหว่างที่ผมกลับไปเยี่ยมพ่อที่บ้านเมื่อสิ้นเดือนมีนาคมที่ผ่านมา...ผมได้เห็นรอยยิ้มของพ่อที่เฝ้าจับตามองผมพร้อมกับพูดว่า... "ร่างกายดีขึ้นมากจริงๆ”
